Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

25 March 2021 by Μαρία Γεωργιάδου

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Το φως του καλοκαιριού σκληραίνει επίμονα την όψη των κιόνων,

μοιάζουν σαν αγέρωχοι φρουροί των πιο ένδοξων και δυσπρόσιτων χρόνων.

Τα αγάλματα καλωσορίζουν τον επισκέπτη, τον ξένο, τον βιαστικό διαβάτη,

στέκουν εκεί, παρά την φθορά, την αδιαφορία, τον χρόνο.

Οι κόρνες της λεωφόρου και οι φωνές των περαστικών διαταράσσουν δειλά

την αδιάκοπη ανάγκη για θέαση του ωραίου. Και οι δημιουργοί τους;

Aτελείς και εφήμεροι, έχουν φθαρεί από καιρό.

Ήρθε το σούρουπο, και το πάρκο σαν μια στοργική μητέρα, αγκαλιάζει και αγαλλιάζει τις αγωνίες των ανθρώπων. 

Στο παραδίπλα καφέ, οι παρερμηνείες των πελατών επιβεβαιώνουν το ανθρώπινο παράδοξο.

Το φως φθίνει και εγκαταλείπει άγαρμπα τις φιλοτεχνημένες απο μάρμαρο γραμμές των ειδώλων,

τώρα ένα διπλό παράπονο διαγράφεται από την παρειά του κτιρίου έως τα σφιχτά μειδιάματα των περαστικών. 

Και ο χρόνος; μια τεράστια κλεψύδρα που ακούραστα γυρνάει και γερνάει, κανείς δεν εξαιρείται,

άνθρωποι και αγάλματα συνυφαίνονται ανειρήνευτα με την ίδια μοίρα.

Νηρέας (Μ.Γ.)